Δημήτρης Παπαζυμούρης:
Η κάμπια που εκπροσωπώ, θα ξαναγίνει πεταλούδα!
Ο μοναδικός mr Cucina Caruso όπως δεν τον έχετε ξαναδιαβάσει!
Συνέντευξη: Τζένη Φραγκούλη – urbanguru.gr
O Δημήτρης Παπαζυμούρης είναι ο Mr Cucina Caruso. Με καριέρα αξιοθαύμαστη στην διαφήμιση και στο μάρκετινγκ, δεν επαναπαύτηκε στις δάφνες του, αλλά ασχολήθηκε σοβαρά με το χόμπι του, την γαστρονομία και σήμερα είναι κορυφαίος food blogger – το Cucina Caruso συγκαταλέγεται ανάμεσα στα top 5 food blogs στην Ελλάδα από πλευράς traffic, ξεπερνώντας χαλαρά τα 800,000 pageviews τον μήνα – παρουσιαστής τηλεοπτικής εκπομπής, συγγραφέας to print και σοβαρή πένα στα γαστρονομικά δρώμενα. Aπολαυστικός τόσο στις γεύσεις όσο και στις λέξεις, μας μιλάει για την εντυπωσιακή και γεμάτη ζωή του, την επαγγελματική του πορεία, παίρνει θέση για όλους και για όλα και αποδεικνύει για ακόμα μια φορά, ότι η επιτυχία δεν είναι ποτέ ένα τυχαίο γεγονός.
Κεφαλονιά, libro d’oro, Ιταλία, Νέα Υόρκη, αστική κουλτούρα και πολίτης του κόσμου. Τα κομμάτια του παζλ στην επαγγελματική και όχι μόνο, επιτυχημένη πορεία του Δημήτρη.
Να προσπαθήσω να τα συνδέσω όλα αυτά κάπως. Η γιαγιά μου, απ’ τον πατέρα μου ήταν Κεφαλονίτισσα ευγενούς καταγωγής, απ’ το γένος Σαντριβίλιο της οικογένειας Caruso που ήρθε στη Κεφαλλονιά το 1499 απ’ τη Ιταλία. Απ’ την οικογένεια αυτή της γιαγιάς Πέρδικας, που ήταν 7 αδέρφια, όλοι ήταν εξαιρετικά μορφωμένοι σε τέχνες και επιστήμες αλλά μόνο ένας – δύο από τους αδερφούς έκαναν σημαντικές καριέρες, όπως ο Κώστας Καρούσος, ψυχίατρος στη Νέα Υόρκη, πρόεδρος των Ελλήνων επιστημόνων στην Αμερική και νονός της Μαρίας Κάλλας. Οι περισσότεροι ήταν μποέμ, αδιαφόρησαν για περιουσίες και χρήματα, εξού και δεν έχει μείνει απολύτως τίποτα σε μας, απλά περνούσαν καλά μεταξύ τους διαβάζοντας, παίζοντας μουσική και ασχολούμενοι με τις τέχνες και τα ελαφρώς κοσμικά. Η σημασία που είχαν όλα αυτά για μένα ήταν σαφώς έμμεση, καθώς επηρέασε την οικογενειακή κουλτούρα. Έτσι μεγάλωσα μέσα σε μια αστική οικογένεια με καλλιέργεια, που δεν είχε κανένα κόμπλεξ, αλλά ούτε και περιουσία. Η οικογένεια μας, είχε μεν ωραίες ιστορίες απ’ το παρελθόν, αλλά το βασικό ήταν ότι ζούσε μέσα στο παγκόσμιο παρόν, ο πατέρας μου ήταν στέλεχος σε πολυεθνική, ταξίδευε συχνά, είχε αίσθηση του κόσμου, της πολιτικής, της κοινωνίας, της τέχνης. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου στο σπίτι μας, κάθε εβδομάδα υπήρχε το LIFE όσο κράτησε, το Time, το Νewsweek και το National Geographic, και αρκετά αργότερα τα Economist και Businessweek όταν έγινα φοιτητής στη διοίκηση Επιχειρήσεων στο Πειραιά. Κάποια στιγμή μπήκε και το Playboy στο reading list, αλλά μη το πούμε και παραέξω! Δεν υπήρξε όμως ποτέ ούτε Φαντάζιο, ούτε κουτσομπολίστικα, ούτε καν Εικόνες.
Η οικογένεια είχε επίσης παραδοσιακά σχέση με τη Γαλλία, όπου είχα δυο συγγενείς, έναν αδερφό της μάνας μου και την οικογένεια του γνωστού Κορνήλιου Καστοριάδη που παντρεύτηκε την ξαδέρφη της μάνας μου, και πηγαίναμε αρκετά συχνά στο Παρίσι και τη Νορμανδία, περνώντας αρκετό καιρό, στο σπίτι του θείου, σαν να είμαστε ντόπιοι, όχι τουρίστες. Μεγάλωσα λοιπόν σ’ ένα περιβάλλον όπου ξεκίνησα τα Αγγλικά στα 5 μου και γενικά με έκανε να αισθανθώ από πολύ νωρίς, πολίτης του κόσμου και όχι προσκολλημένος στις καταβολές μου. Έτσι ήταν πολύ φυσικό να πάω να κάνω το Μάστερ μου στη Νέα Υόρκη, για το οποίο ο πατέρας μου πήρε δάνειο, γιατί οι γονείς μου πάντα πίστευαν ότι η πιο σημαντική κληρονομιά σε μένα ήταν αρχές και σπουδές, όχι διαμερίσματα και οικόπεδα. Η αγάπη για την Ιταλία ήρθε πολλά χρόνια αργότερα και μέσω της πρώην συζύγου μου που ήταν κατά το ήμισυ Ιταλίδα, αλλά και μέσω της μαγειρικής που με ώθησε να ταξιδέψω εκεί όλο και πιο πολύ.
Προσωπική ζωή. Οικογένεια, παιδιά, σχέσεις, διαζύγια, πάθη, φίλοι. Τι έχεις αποκομίσει; Ποια “σοφία” θα μοιραστείς μαζί μας; Βρήκες το μυστικό της ευτυχίας;
Καλώς ή κακώς τα έχω κάνει σχεδόν όλα. Παντρεύτηκα μια Αμερικάνο-Ελληνίδα χωρίς να κάνουμε παιδιά, στη συνέχεια έκανα μια κόρη με μια Ελληνίδα χωρίς να παντρευτούμε, μετά παντρεύτηκα μια Ιταλο-Ελληνίδα και κάναμε δυο κόρες, και αφού χωρίσαμε, εδώ και 11 χρόνια συζώ με την Ουαλή Sophie, η πιο πολύχρονη και πολύτιμη σχέση μου. Η Αμερικάνα δυστυχώς έφυγε από κοντά μας πριν δέκα χρόνια. Σήμερα πάντως οι σχέσεις όλων με όλους, είναι πολύ καλές και σε οικογενειακές γιορτές συνυπάρχουμε αρμονικά. Εντάξει δε βγάζω μαχαίρια στα τραπέζια αυτά, τρώμε μόνο σούπες για καλού-κακού! Πλάκα κάνω, όλοι μια χαρά είμαστε!
Πάντως, σοβαρά τώρα, η πολυτάραχη αυτή προσωπική ζωή είχε μεγάλο ψυχικό κόστος σε μένα, κυρίως γιατί τελικά δεν αξιώθηκα να μεγαλώσω τις κόρες μου στο ίδιο σπίτι που ζω, που ήταν και ο σημαντικότερος προσωπικός μου στόχος σαν άνθρωπος. Υπ’ αυτή την έννοια, απέτυχα πλήρως στη ζωή μου! Αλλά, η ζωή δε σου χαρίζεται πάντα όπως τη θες. Βλέποντας εκ των υστέρων το τι διαφορετικές καταστάσεις βίωσα με τις αξιόλογες γυναίκες που αγάπησα και σε συνδυασμό με πολλές ακόμη, πολύπλευρες εμπειρίες που έζησα, από χόμπι ως και επαγγελματικές, όλα αυτά με έχουν κάνει να νιώθω ότι έχω ήδη ζήσει πολύ παραπάνω από μία ζωές. Που αυτό είναι μια αντισταθμιστική επιτυχία! Και μάλλον αυτό το συναίσθημα επικρατεί μέσα μου συνήθως, με εξαίρεση τα πρωινά κάθε Δευτέρας!
Μερικές «σοφίες» που λέω και στα παιδιά μου όταν προσποιούνται ότι ακούνε ενώ είναι στο Ίνσταγκραμ, είναι το να συνειδητοποιήσουν πως η έννοια δικαιοσύνη δεν υπάρχει σ’ αυτό τον κόσμο, πέρα από σοβαρός και σεβαστός πολιτειακός θεσμός. Δεν μπορείς να λες με μορφή δικαιολογίας ή παραπόνου «δεν είναι δίκαιο που αυτό συνέβη σε μένα που είμαι έτσι κι αλλιώς», λες και θα ήταν δίκαιο να συμβεί στον τάδε, που είναι κάπως αλλιώς.
Είμαι άθρησκος από παιδί, αλλά πιστεύω πιο πολύ ίσως κι’ από θρήσκους, πως πρέπει να έχουμε ουσιαστικές ηθικές αρχές που να εκπηγάζουν από μια δομημένη ανθρωποκεντρική φιλοσοφία, τις οποίες και να μη στραμπουλάμε όταν μας βολεύει. Για μένα υπέρτατη ανθρώπινη αξία, είναι η ατομική ελευθερία και αυτό με τοποθετεί πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά στον φιλελευθερισμό. Πιστεύω βαθιά πως πρέπει να είσαι ανεκτικός προς τους άλλους, να σέβεσαι τα ανθρώπινα δικαιώματα όλων και να μένεις μακριά από κάθε είδους επιβολή, δεν αντέχω τη βία, τον πόλεμο, τη τρομοκρατία, τις κραυγές και τον φανατισμό. Από την άλλη, αναγνωρίζω το ότι σε μια οργανωμένη πολιτεία οι νόμοι πρέπει να τηρούνται, και ακόμη και να επιβάλλονται.
Κάτι που με χαρακτηρίζει είναι ότι από μικρός φροντίζω να μαθαίνω συνέχεια καινούργια πράγματα και να προσαρμόζομαι στον κόσμο που αλλάζει γύρω μου, ώστε να εξελίσσομαι αδιάκοπα, να μη βολεύομαι στη συνήθεια και στο οικείο. Εξού και η καριέρα στη γαστρονομία που ξεκίνησε στα 56 μου, εξού και ότι σήμερα στα 62 μου αισθάνομαι νέος, με όνειρα και διάθεση να τα κυνηγήσω.
Νομίζω πάντως ότι το μυστικό της ευτυχίας είναι να εκτιμάς και να απολαμβάνεις βαθιά, αυτό που έχεις, ενώ συνεχίζεις να κυνηγάς αυτό που θες.
Γαστρονομικές μνήμες και Σμυρνιά γιαγιά. Διηγήσου ελεύθερα!
Η Σμυρνιά γιαγιά Ναυσικά, η μάνα της μητέρας μου, με μεγάλωσε μέχρι τα 10 μου. Μέναμε όλοι στο ίδιο νεοκλασικό, αλλά εγώ έμενα στο ισόγειο με τη γιαγιά, ενώ οι γονείς μου στον πρώτο. Ήταν ένας άνθρωπος με απίστευτη υπομονή, αγάπη, δοτικότητα και αφοσίωση στην οικογένεια, μεγάλη καλλιέργεια, Γαλλική κουλτούρα, πάντα γλυκομίλητη και καλοσυνάτη. Ως Σμυρνιά, είχε την παιδεία της νόστιμης μαγειρικής, αλλά ο συνδυασμός με τα μοναδικά χαρακτηριστικά της προσωπικότητας της, ήταν αυτός που με έμπασε από νωρίς σε γεύσεις με ισορροπίες, με φινέτσα, που έχουν γίνει τελετουργικά ως οφείλουν, με αγάπη και υπομονή. Επειδή η επαφή ήταν καθημερινή και έβλεπα όχι μόνο το νόστιμο αποτέλεσμα αλλά και όλη την προσπάθεια που γινόταν με χαρά και κέφι, νομίζω ότι υποσυνείδητα κατάλαβα ότι η μαγειρική είναι ένα μέσο να προσφέρεις αγάπη και να παίρνεις χαρά. Δεν είχα κάποιο ενεργό ενδιαφέρον τότε, προτιμούσα να παίζω με τα στρατιωτάκια μου, αλλά είμαι σίγουρος ότι άντλησα πάρα πολλά ερεθίσματα που κάποια στιγμή εκφράστηκαν στο τρόπο που μαγειρεύω. Τόσο στο πως νιώθω όταν μαγειρεύω, όσο και στη λεπτότητα των ισορροπιών στις γεύσεις, τα οποία έμαθα ασυνείδητα από μικρός. Καλλιεργήθηκα σε καλό, σωστό, φίνο φαγητό και από πιτσιρικάς μου ήταν αδύνατον να φάω κάτι υποδεέστερο, μιλάμε ήμουν απίστευτα ιδιότροπος σε ανοστιές και βαριές μυρουδιές.
Η συνέχεια, στο urbanguru.gr
όπου λέω πολλά και για πολλούς…
