Πολύ χάρηκα την περιήγησή μου στο ΟΙΝΟΡΑΜΑ 2014. Όχι μόνο γιατί “οίνος ευφραίνει καρδίαν” 
αλλά γιατί μου δόθηκε η ευκαιρία να μάθω ότι πίσω απ’ την ελληνική προσπάθεια στο χώρο του κρασιού υπάρχει όραμα και στρατηγική και βέβαια γιατί ο ουρανίσκος μου γεύτηκε τους καρπούς της.
Σε μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα με τον Κώστα Αρκουμάνη και την Μαρία Τριανταφύλλου από την Ελληνική Διεπαγγελματική Ένωση Οίνου, μας εξηγήθηκε η κατάσταση και τα θέματα του κλάδου σήμερα αλλά κυρίως το σχέδιο για το μέλλον. Και αυτό όσον αφορά στην εξαγωγική δραστηριότητα (που είναι και αυτό που με ενδιέφερε κυρίως) περιέχει –ως όφειλε- στόχευση σε πολύ συγκεκριμένες αγορές και βασίζεται στις γνωστές γηγενείς ποικιλίες: το Ασύρτικο, το Αγιοργίτικο, το Ξυνόμαυρο και το Μοσχοφίλερο. Τέσσερις ποικιλίες με μοναδικά χαρακτηριστικά που μας επιτρέπουν να έχουμε μια πρόταση σε κάθε τραπέζι εστιατορίου ανά τον κόσμο, όχι σαν καλοί ή φτηνοί παραγωγοί μιας ποικιλίας διεθνούς αποδοχής όπως το Merlot ή το Chardonnay, αλλά με κάτι αυθεντικό και διαφορετικό. Και για όσους αντιλαμβάνονται τι σημαίνει να χτίσουμε όνομα εκτός Ελλάδος για ελληνικό προϊόν, μόνο και μόνο ο ΕΣΤΙΑΣΜΟΣ σε συγκεκριμένες αγορές και σε συγκεκριμένα μοναδικά προϊόντα είναι το 60% της επιτυχίας.
Μέσα απ΄ τον ιστότοπο του New Wines of Greece μπορεί κανείς να δει ότι ο κλάδος μέσα από συνεννόηση ιδιωτών και τους κατάλληλους θεσμούς, συντονίζεται σε σωστές βάσεις, απ’ τα χωράφια των αμπελουργών, στα κελάρια των οινοποιών και στις δραστηριότητες των εμπορικών επιχειρήσεων του κλάδου.
Αυτό που μου έκανε επιπλέον πολύ θετική εντύπωση είναι ότι έχουν επιλεγεί και συγκεκριμένα κρασιά-πρεσβευτές από πολλούς παραγωγούς, που αποτελούν την αιχμή του δόρατος σ’ αυτή την προσπάθεια.
Τα καλά νέα βέβαια δεν σταματούν εδώ. Για μένα ένα σημαντικό στοιχείο που θα βοηθήσει να χτίσουμε διεθνή αξία στο ελληνικό κρασί, είναι και η επικρατούσα κουλτούρα ανάμεσα στους οινοποιούς. Και εκεί έχει αρχίσει να διαφαίνεται μια νέα νοοτροπία συνεργατικότητας και άμιλλας για το μεγάλωμα της πίτας, έναντι της στείρας ανταγωνιστικότητας για το μοίρασμα μιας μικρής πίτας, που αποτελούσε τον κανόνα σε κάθε οικονομική δραστηριότητα στο Ελλαδιστάν μέχρι πρόσφατα.
Πως αλλιώς μπορώ να μεταφράσω το ποστ του φίλου Στέλιου Μπουτάρη στο facebook, που χαιρετίζει το λανσάρισμα του (δυνητικά ανταγωνιστικού) και πολλά υποσχόμενου Santo αφρώδους με Ασύρτικο;
Γιατί ο Στέλιος, όπως και πολλοί άλλοι στο χώρο, έχουν αντιληφθεί ότι όσες καλές προτάσεις βγουν στην τοπική και διεθνή αγορά, τόσο θα δημιουργηθεί ενδιαφέρον στον κόσμο και έτσι ο κάθε οινοποιός θα βρει καταναλωτές που θα εκτιμήσουν και τη δικιά του πρόταση.
Η σαμπάνια άλλωστε δεν θα ήταν αυτό που είναι, αν υπήρχε μόνο η Moët…
Έτσι, όλο το παιχνίδι έξω, είναι να βάλουμε το ελληνικό κρασί στο τραπέζι και να γίνει μέρος της συζήτησης. Να δοκιμάσει ο κόσμος μια μάρκα και μετά να τη συγκρίνει με μια άλλη και να αρχίσει να ασχολείται με αυτά τα “εξωτικά” κρασιά από μια μικρή μεσογειακή χώρα.
Καμία μάρκα ποτέ, όσο καλή κι’ αν είναι, δεν μπορεί να το πετύχει αυτό μόνη της. Στο κρασί το παιχνίδι του καταναλωτή είναι οι δοκιμές, το ψάξιμο, η σύγκριση και όλα αυτά μπορούν να δημιουργηθούν μέσα από εστιασμό στις μοναδικές γηγενείς ποικιλίες και τη πληρότητα των εναλλακτικών ποιοτικών Ελλήνων παραγωγών.
Όσον αφορά στα εσωτερικά μέτωπα το ένα μεγάλο θέμα είναι η αλλαγή της αντίληψης μιας μερίδας του κόσμου ότι το χύμα του θείου απ’ το χωρίο «χωρίς φάρμακα» είναι καλό κρασί και τα εμφιαλωμένα είναι “μάρκετινγκ με χημεία”. Εδώ τώρα τι να πεις και από που ν’ αρχίσεις, σε μια χώρα που το 30% του κόσμου πιστεύει ότι μας ψεκάζουν…
{Παρένθεση}
Μια και ασχολούμαι επαγγελματικά με πολλών ειδών έρευνες, από πολιτικές ως καταναλωτικές και ευρύτερα συμπεριφορικές, έχω πλέον καταλήξει με την ωμότητα που φέρνει ο χρόνος και οι εμπειρίες, ότι το 30% των ερωτωμένων, σε ΚΑΘΕ έρευνα είναι beyond repair (για να αποφύγω κομψά τη λέξη που θα έπρεπε να αναφέρω), με βάση τις επιλογές ή τις αντιλήψεις τους.
Και αυτό δεν θα ήταν μεγάλο πρόβλημα αν αυτό το 30% ήταν σε όλες τις έρευνες, οι ίδιοι χαμηλού πνευματικού βεληνεκούς άνθρωποι…
Αυτό που με ανησυχεί πραγματικά, είναι πως σε διαφορετικά θέματα, το 30% των ανορθόδοξων πεποιθήσεων, προέρχεται κάθε φορά, από διαφορετικούς ανθρώπους, που όλως συμπτωματικά αθροίζουν σε 30%, πράγμα που σημαίνει ότι “για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή”, όπως έλεγε και ο ποιητής!
{Κλείνει η παρένθεση}
Μη έχοντας κάτι ουσιαστικό να προσφέρω σ’ αυτό τον διάλογο πέρα απ’ την εναγώνια κραυγή “ξυπνήστε ωρέ στον αιώνα που βρίσκεστε”, ας πάω στο άλλο θέμα που άπτεται του κλάδου και του μέλλοντός του, που είναι η καλλιέργεια όλο και περισσότερων μικρών γηγενών ποικιλιών που οι περισσότεροι δεν γνωρίζουμε. Και εδώ είναι φανερό ότι γίνεται συστηματική δουλειά από πολλούς οινοποιούς και έχει εντυπωσιακά αποτελέσματα.
Σε μια πολύ καλά οργανωμένη αίθουσα στο ΟΙΝΟΡΑΜΑ 2014 είχα την ευκαιρία να δοκιμάσω πολλά διαφορετικά κρασιά από όλους τους παραγωγούς και ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα από το πόσα απ’ αυτά δεν ξέρω, αν και θα έπρεπε. Θα αποφύγω όμως να κάνω αναλυτική κριτική και αξιολόγηση γιατί δεν θεωρώ ότι έχω το απαιτούμενο βάθος της γνώσης να στοιχειοθετήσω μια έγκυρη γνώμη σε οινικά θέματα, όπως μπορώ σε θέματα γαστρονομίας, όταν και όπου επιλέγω να το κάνω.
Άλλωστε υπάρχουν πλέον πολλοί καλοί οινολόγοι να εκφέρουν σοβαρή γνώμη, και ας σεβαστούμε τον καθένα για τη γνώμη του εκεί που αισθάνεται ειδήμων, γιατί κανείς δεν τα ξέρει όλα, όσο κι’ αν το παίζει. Εκτός βέβαια κι’ αν είναι ηθοποιός ή περσόνα της τηλεόρασης, οπότε τα ξέρει όλα, εξ’ ορισμού…
Αυτό που εγώ μπορώ να πω σαν ένας κοινός θνητός, με οξυμένο αισθητήριο γεύσης, είναι ότι δοκίμασα πολύ ωραία κρασιά. Και εντυπωσιάστηκα από αυτά με άγνωστες σε μένα ποικιλίες όπως στα κόκκινα, ο Αυγουστιάτης απ’ το Κτήμα Μπριντζίκη στην Ηλεία και το Βλάχικο με Μπεκάρι απ’ τον Γκλίναβο με την ετικέτα Βλάχικο απ’ την Ήπειρο. Στα λευκά, με εντυπωσίσε η Κοντούρα απ’ τον Σαμαρτζή με την ετικέτα Δυο Ποτάμια απ’ τη Θήβα και ιδίως το Βιδιανό απ’ την οινοποιία Δουλουφάκη απ’ τη Κρήτη, με την επωνυμία Δάφνιος.
Μαζί μ’ αυτά, κορυφαία λευκά που δοκίμασα ήταν το Κτήμα Αργυρού με Ασύρτικο σε βαρέλι, και το λατρεμένο μου Νυχτέρι του Σιγάλα, απ΄τη Σαντορίνη και τα δύο.
Στα κόκκινα, το Νόημα του Πάλυβου απ΄τη Νεμέα παίζει σε δική του κλάση τόσο σε γεύση όσο και σε τιμή, η Κορμιλίτσα του Τσάνταλη απ’ το Άγιο Όρος που δεν είχα δοκιμάσει μου άφησε εξαιρετικές εντυπώσεις, όπως και ο Κυρ Γιάννης με τη Μπλέ Αλεπού, αλλά και σταθερές αξίες όπως ο Μέγας Οίνος του Σκούρα.
Στα ροζέ εξακολουθεί να μ’ αρέσει πολύ το ροζέ του Θεοδωρακάκου και το αντίστοιχο του Λαζαρίδη, αλλά θα περίμενα περισσότερα σ’ αυτό το είδος που είναι μεν υποτιμημένο στην Ελλάδα, αλλά προσωπικά λατρεύω μια και θεωρώ ότι ταιριάζει ιδιαίτερα με τη κουζίνα μας και το κλίμα μας.
Όμως εκεί που φαίνεται να υπάρχει δημιουργική κινητικότητα είναι στα αφρώδη κρασιά. Στο περίπτερο του Τσάνταλη δοκίμασα και μ’ άρεσε ιδιαίτερα το ροζέ Αμύνταιον από Ξυνόμαυρο όπως και θεωρώ πολύ καλή προσπάθεια το αφρώδες Santo Brut από Ασύρτικο με methode traditionelle. Οι υπέροχες Ακακίες του Κυρ Γιάννη έχουν πολύ καλή παρέα για να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε τα ελληνικά αφρώδη στο καθημερινό τραπέζι μας.
Τέλος, σε κρασιά με καλή σχέση ποιότητας-τιμής βρήκα πολύ τίμια την προσπάθεια του Άγγελου Νούλα με μια σειρά από κλασσικές ποικιλίες από Αγιωργίτικο και Merlot ως Chardonnay και Sauvignon Blanc.
Προφανώς δεν δοκίμασα τα πάντα, αλλά κυρίως όσα δεν ήξερα και βέβαια οι αναφορές μου δεν είναι αξιολογικές σε σχέση με όλα τα άλλα κρασιά. Απλά σημείωσα κάποια που μου έμειναν στη μνήμη και νομίζω αξίζει να δοκιμάσετε σε πρώτη ευκαιρία.
Το σημαντικό όμως είναι ένα. Το ελληνικό κρασί προοδεύει και αξίζει να το στηρίζουμε, γιατί δείχνει ότι μπορεί να γίνει ένας σοβαρός μικρός παίκτης στη διεθνή σκηνή. Και αυτό είναι σε όφελος όλων μας.
Στην υγειά των οινοποιών μας, λοιπόν!
Υ.Γ. Ευχαριστούμε πολύ τη Βίβιαν Ευθυμιοπούλου για το VIP tour που μας διοργάνωσε.
