“Σορμπέ τζιν τόνικ να φτιάξουμε…” μου λέει η Sophie, εξ’ Ουαλίας ορμώμενη, ένα βράδυ με θερμοκρασία μίνι καύσωνος. “Και γιατί δεν δοκιμάζουμε γρανίτα ούζου darling?”, αντιπροτείνω, υπερασπιζόμενος το εθνικό μας ποτό.
Έτσι η καυτή αντιπαλότητα του Μουντιάλ και ο εθνικός οπαδισμός μεταφέρθηκαν στην κουζίνα μου, με οπλοστάσιο τα δύο εθνικά ποτά -Βρετανίας και Ελλάδας-, στόχο τον τίτλο του δροσερότερου σορμπέ και γήπεδο την κατάψυξη. Αν σας κάνει εντύπωση ότι το εθνικό ποτό της Βρετανίας είναι το τζιν τόνικ και όχι το ουίσκυ, αρκεί να σας πω ότι το τζιν που καταναλώνεται στη Βρετανία είναι σημαντικά πολλαπλάσιο του ουίσκυ, οι Έλληνες καταναλώνουν πολύ περισσότερο ουίσκυ απ’ ότι όλη η Βρετανία και μάλιστα σχεδόν διπλάσιο απ’ όσο ούζο! “Παράλογοοοοο…” που θα ‘λεγε και ο Λαζόπουλος!
Το πρόβλημα στη μάχη για το πλέον δροσιστικό και εύγευστο σορμπέ ήταν ότι ενώ τη συνταγή για το τζιν τόνικ “την είχαμε”, τη συνταγή για το σορμπέ ούζο έπρεπε να τη δημιουργήσουμε… Σα να λέμε ότι μπήκα στο γήπεδο να παίξω απροπόνητος και με τον Ρεχάγκελ σε διακοπές!
Μου είχε μείνει ωστόσο, ανεξίτηλη η μνήμη της γεύσης του εν λόγω σορμπέ, δημιουργία ενός Βέλγου chef, όταν με είχε επισκεφθεί αρκετά χρόνια πριν για συνεργασία στο Άμστερνταμ, όντας τότε υπεύθυνος μεγάλης μάρκας ούζου. Για όσους -Έλληνες και μη- το είχαμε δοκιμάσει, ήταν μια πραγματική αποκάλυψη. Αιχμηρή ισορροπημένη γεύση, ταγμένη για σερβίρισμα στο μέσο του δείπνου, ιδανικός καταλύτης για απόλυτη “κάθαρση” μεταξύ ετερόκλητων πιάτων.
Η συνέχεια του άρθρου με τις συνταγές για γρανίτα ούζου και σορμπέ τζιν τόνικ, στο pandespani
