Το νέο στολίδι του Ναυπλίου λέγεται “Φουγάρο” και πρόκειται για ένα βιομηχανικής αισθητικής πολυχώρο σύγχρονου πολιτισμού και ουσιαστικής ψυχαγωγίας που βρίσκεται στις παρυφές της πόλης, εκεί όπου στεγαζόταν το εργοστάσιο της κονσερβοποιίας Ανθός, που υπέστη ριζική ανάπλαση.
Το Φουγάρο είναι ένα Café που σερβίρει υπέροχα πιάτα φαγητού, μια μικρή, εξαιρετική βιβλιοθήκη τεχνών και ανθρωπιστικών σπουδών, εργαστήρια για κάθε ηλικία, gallery, παιχνίδια, το αυθεντικό ArtShop… και όλα αυτά με θέα μία υψικάμινο 36 μέτρων και το Παλαμήδι, μέσα σε αίθρια με πλατάνια, πορτοκαλιές και ανθόκηπους. Έτσι περιγράφεται ο πολυχώρος στο site του, fougaro.gr , και συμπληρώνει: “Χώρος Ζωής και Χώρος Τέχνης”, όπου η τέχνη – μικρή, Μεγάλη, καθημερινή – γίνεται ένα με τη ζωή.
Όντως! Το Φουγάρο δεν είναι απλά το άθροισμα όλων όσων εμπεριέχει, αλλά πολύ παραπάνω.
Είναι για μένα, ένα παράδειγμα ουσιαστικής πολιτιστικής παρέμβασης μέσα απ’ τη δημιουργία ενός πρότυπου δημόσιου χώρου με υψηλά αξιακά και αισθητικά κριτήρια, ο οποίος δεν απευθύνεται μόνο στην πνευματική ελίτ, αλλά σε ένα ευρύτερο αστικό κοινό.
Οι πιο απλές, ψυχαγωγικές αφορμές επίσκεψης, όπως είναι ο καφές, το φαγητό, το ποτό και η χρήση της πλατείας του Φουγάρου, αποπνέουν την βαθύτερη ποιότητα που ένας χώρος πολιτισμού μπορεί να εντάξει στην καθημερινότητα, εξοικειώνοντας έτσι τον επισκέπτη με την σύγχρονη τέχνη & αισθητική. Ακόμη και η απλή παρουσία στο χώρο του Le Café λειτουργεί σαν δόλωμα για να αναζητήσει κανείς στη συνέχεια μια επίσκεψη στη γκαλερί, στο Art shop, στα εργαστήρια και στη βιβλιοθήκη. Το Φουγάρο σε φέρνει πιο κοντά στον πολιτισμό, γιατί ο πολιτισμός ενυπάρχει στο DNA του χώρου, σε κάθε λεπτομέρεια του, ελκύοντας σε μέσα απ’ την ισορροπία της αισθητικής.
Πίσω απ’ τη δημιουργία του κρύβεται ένας άνθρωπος με πάθος και εμμονή στο όραμα που έθεσε στον εαυτό της, η Φλωρίκα Κυριακοπούλου. Μια γυναίκα με βαθιά αστική κουλτούρα, που εκμεταλλεύτηκε την τύχη του να ανήκει σε μια εύπορη οικογένεια, προκειμένου να κάνει πολιτισμικό έργο που το κράτος δεν έχει ούτε τους πόρους, ούτε την έμπνευση, ούτε την ευκαμψία να παράγει. Η ιδιωτική της παρέμβαση, δημιούργησε δημόσιο χώρο μέσα απ’ τα ερείπια μιας βιομηχανίας και έδωσε στο Ναύπλιο ένα προικώο που αποτελεί αφορμή επίσκεψης στην πόλη και παράδειγμα ανάπτυξης ενός κέντρου πολιτισμικής ψυχαγωγίας σε όλα τα επίπεδα, απ’ το φαγητό και την όμορφη πλατεία για να παίξουν τα παιδιά, ως τη βιβλιοθήκη και την αίθουσα εκθέσεων.
Έχοντας το εξοχικό μας σε απόσταση 20 λεπτών απ’ τη πόλη του Ναυπλίου, έχουμε επισκεφτεί το Φουγάρο αρκετές φορές μέχρι σήμερα και έχουμε νιώσει ότι επιτέλους πλέον, υπάρχει ένας χώρος που μας ταιριάζει μετά τη βόλτα μας στη πόλη, όπου θα φάμε πολύ καλό και «μη τουριστικό» σύγχρονο Ελληνικό φαγητό, σε ένα μέρος γεμάτο με αισθητικά ερεθίσματα και καλό κόσμο.
Η αφορμή της τελευταίας επίσκεψής μας στο Φουγάρο ήταν η 1η έκθεση ανάδειξης αργολικών προϊόντων που πραγματοποιήθηκε σε συνέργια με την περιφέρεια Πελοποννήσου. Εκεί έλαβαν μέρος παραγωγοί με εκλεκτά προϊόντα που παράγονται στον ευλογημένο τόπο της Αργολίδας. Όλα σε υψηλό επίπεδο ποιότητας και γεύσης , αλλά θα σταθώ σε κάποια που μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση:
Δοκιμάσαμε & αγοράσαμε την υπέροχη φέτα (ειδικά η μαλακιά) και γραβιέρα του Τυροκομείου Μαυρόγιαννη (6973 050885) και πήραμε και βουτυράκι πρόβειο για να το βάλουμε σε σπιτικές συνταγές.
Μας άρεσε πάρα πολύ η μαρμελάδα μανταρίνι και οι χυμοί ρόδι και μανταρίνι απ’ το Ροδάμυ.
Εντυπωσιαστήκαμε απ’ την Epidavros Aloe Vera και την πήραμε σπίτι για να την δοκιμάσουμε στην καθημερινότητά μας.
Εξαιρετικό το μέλι ερεικής(ρείκι) της Ermionis, η μαρμελάδα pomodoro απ’ τις “Γεύσεις της Χαράς” και & το μέλι κουμαριάς απ’ το “Άξιον Εστί”.
Ξεχωρήσαμε το λευκό Malvasia του Κορωνιώτη και βρήκαμε επίσης ενδιαφέρον και το Ασύρτικο του, που βέβαια λειτουργεί πολύ διαφορετικά στα χώματα της Αργολίδας απ’ ότι στη Σαντορίνη.
Είδαμε να γίνεται τραχανάς μπροστά στα μάτια μας και πήραμε χυλοπίτες απ’ τα “Παραδοσιακά ζυμαρικά απ’ τ’ Ανάπλι” (27520 28959).
Κουβεντιάσαμε επισταμένα με τους ανθρώπους στο ΣΕΚ της Επιδαύρου (που ήταν και φίλοι του μπλογκ) περί μελισσοκομίας και τυροκομίας και εντυπωσιαστήκαμε απ’ τα νόστιμα γαλακτοκομικά προϊόντα του Συνεταιρισμού Αγελαδοτρόφων Ανατολικής Πελοποννήσου με το brand name “το γάλα του Μωριά”.
Πέρα απ’ την έκθεση όμως είχαμε την ευκαιρία να φάμε δυο φορές και στο Φουγάρο Le Café. Εκεί, ο Ναυπλιώτης σεφ Νίκος Σουλιές, προσπαθεί –και σωστά- να βγάλει πιάτα Ελληνικά με ένα δημιουργικό τουίστ, χρησιμοποιώντας τοπικά υλικά στο βαθμό που είναι βέβαια εφικτό ή εκλεκτά ελληνικά παραδοσιακά προϊόντα.
Φρέσκες και νόστιμες σαλάτες, Ταλαγάνι με σύκο, Λούζα Μυκόνου, άπαιχτοι κεφτέδες και κάτι νόστιμα σουτζουκάκια ήταν κάποια απ’ τα πιάτα που απήλαυσα απ’ το μενού. Α να μην ξεχάσω και κάτι brownies σκέτη κόλαση! Γενικά το επίπεδο ήταν και αυτή την φορά πολύ καλό όπως και τις άλλες φορές στο παρελθόν που έχω φάει στο Φουγάρο.
Το Φουγάρο le Café κατά την γνώμη μου είναι μια γαστρονομική όαση σε μια πόλη η οποία δυστυχώς έχει παρασυρθεί στην μετριότητα της κουζίνας τουριστικής λογικής.
Μπορεί το φαγητό να είναι μια καλή αφορμή για να επισκεφτεί κανείς το Φουγάρο, όμως κατά την γνώμη μου το πολιτισμικό προϊόν που δημιουργείται στους χώρους του έχει πολλαπλή αξία. Οι προσεγμένες εκθέσεις στη γκαλερί, το πρόγραμμα εργαστηρίων για παιδιά, το Art Shop και κυρίως η βιβλιοθήκη είναι διαμάντια που αξίζει κανείς να τ’ ανακαλύψει. Εδώ είναι που μια ομάδα προσεκτικά διαλεγμένων, ταλαντούχων ανθρώπων, παράγουν ουσιαστικό πολιτισμικό έργο κάτω απ’ την καθοδήγηση της Φλωρίκας Κυριακοπούλου.
Μέσω αυτών των δράσεων, ένα προσωπικό όραμα δημιουργεί πολλαπλά δημόσια οφέλη με μακροχρόνια μάλιστα προοπτική, μια και τα παιδιά είναι ένα απ΄ τα βασικά κοινά που στοχεύουν οι δράσεις στο Φουγάρο.
Μακάρι όσοι έχουν την οικονομική δυνατότητα, να έκαναν ουσιαστική επένδυση στον πολιτισμό, ακολουθώντας το παράδειγμα της Φλωρίκας Κυριακοπούλου. Αλλά βέβαια δεν είναι τα χρήματα που κάνουν τη διαφορά, είναι το όραμα και η εμμονή στο να το υλοποιήσει κάποιος!
Κλείνοντας το αφιέρωμα στο Φουγάρο, να αναφερθώ και στο Πελοποννησιακό Λαογραφικό Ίδρυμα (Peloponnesian Folklore Foundation) το οποίο επισκεφτήκαμε στο πρόσφατο ταξίδι μας και το συνιστώ ως απαραίτητο μέρος μιας επίσκεψης στο Ναύπλιο. Και εδώ πρόκειται για μια δουλειά πίσω απ’ την οποία υπάρχει μια άξια γυναίκα με όραμα και επιμονή, η Ιωάννα Παπαντωνίου που το ίδρυσε το 1974. Εμάς βέβαια μας ξενάγησε η αγαπητή ξαδέρφη μου, Αγγελική Ρουμελιώτη, που είναι και η curator του μουσείου.
Οι συλλογές του Ιδρύματος αριθμούν σήμερα πάνω από 27.000 αντικείμενα, που καλύπτουν όλους τους κλάδους που αφορούν στο νεότερο ελληνικό πολιτισμό. Αυτό που όμως ξεχωρίζει είναι τα ρούχα και οι φορεσιές που είναι πραγματικά εντυπωσιακές. Ανάμεσα σ’ αυτές και μια ζακέτα της γιαγιάς μου, Πέρδικας Καρούσου, δωρεά της οικογένειάς μας, για την οποία όλες οι κυρίες που ήταν στη ξενάγηση, έλεγαν πως άνετα θα την φορούσαν και σήμερα!
Επιστρέφοντας στο Φουγάρο, να σημειώσω πως κατά την γνώμη μου είναι must προορισμός στην επόμενη επίσκεψη σας στο Ναύπλιο, με αφορμή ίσως το φαγητό στο Le Café. Όταν φτάσετε όμως, μην ξεχαστείτε στη πλατεία και στο καφέ, αλλά να επισκεφτείτε και τους άλλους χώρους! Μπορείτε να ενημερωθείτε για το “τι παίζει” τη μέρα που θα πάτε, απ’ το site του Φουγάρου. Το Ναύπλιο είναι περί την 1:30 ώρα απ’ την Αθήνα με πολύ άνετη διαδρομή και έτσι μπορεί να γίνει και προορισμός για αυθημερόν βόλτα.
