Από τότε που πρωτοφάγαμε με τη Sophie τη δικιά μου συνταγή για αρνάκι στον φούρνο 
(που είναι ίσως η πλέον δημοφιλής στο ελληνικό ίντερνετ), μου έλεγε ότι της αρέσει μεν πολύ το αρνί στην Ελλάδα (και ειδικά όπως το κάνω με τα χεράκια μου -αυτό έλειπε τώρα…), αλλά ΠΡΕΕΕΕΠΕΙ να δοκιμάσω οπωσδήποτε και ουαλέζικο αρνί, που είναι “το κάτι άλλο”. Επειδή είμαι -κατά βάθος- καλός άνθρωπος είπα όλα τα σωστά πράγματα του τύπου ‘δεν αμφιβάλλω baby, βεβαίως και να δοκιμάσουμε και να δούμε’, δείχνοντας βεβαίως γνήσιο ενδιαφέρον να μάθω τι διαφορετικό είναι και πως το κάνουνε, αλλά μέσα μου μπήκα ως Έλλην σε λογική σύγκρισης και ήμουν εντελώς σίγουρος ότι αποκλείεται να είναι καλύτερο απ’ το δικό μας. 
Στη συζήτηση που δεν τέλειωνε με τίποτα, έμαθα ότι η Ουαλία έχει τον μεγαλύτερο πληθυσμό αρνιών στη Βρετανία και μάλιστα οι Εγγλέζοι τους δουλεύουνε γι΄αυτό (μόνο η Νέα Ζηλανδία τους ρίχνει σε προβατοπληθυσμό). Επιπλέον, ότι όλα αυτά τα υπέροχα αρνάκια είναι τροφαντά και φουντωτά -κάτι σαν καλονές της αναγέννησης στον κόσμο των εριφίων-, όπως και πεντακάθαρα, μια και ζούνε σε χωράφια γεμάτα γρασίδι, που λόγω κλίματος αναπαράγεται πιο γρήγορα απ’ όσο προλαβαίνουν να τρώνε. Είναι δε και ευτυχισμένα, αφού ζούνε μια άνετη, πλούσια και ήρεμη ζωή, όχι σαν τα δικά μας τα κακόμοιρα που τα σέρνει ένας βοσκός με τρία κοπρόσκυλα από ράχη σε ράχη και ό,τι φάνε το καίνε σε θερμίδες στο περπάτημα και στο ψάξιμο για κανένα πρασινουλί χόρτο μες την ξεραϊλα, με αποτέλεσμα να είναι μισή μερίδα σε σχέση με τους βόρειους συγγενείς τους. Έτσι, η επιχειρηματολγία υπέρ των κελτικών εριφίων έφτασε μέχρι και σε επίπεδα ταξικής διαφοράς μεταξύ των στυλιζαρισμένων αφράτων γρασιδοφάγων μεγαλοπροβάτων τους, απέναντι στα υπανάπτυκτα ταλαιπωρημένα ανορεξικά αρνάκια μας.
Η ευκαιρία να δοκιμάσω το περίφημο ουαλέζικο αρνί δεν άργησε! Το καλοκαίρι που είμασταν καλεσμένοι των γονιών της στο πατρικό της Σόφης, ένα υπέροχο σπίτι λίγο έξω απ’ το Κάρντιφ, περιτρυγιρισμένο από πράσινο, λουλούδια και αντικείμενα τέχνης σε έναν ατέλειωτο κήπο με θέα τα περίφημα αφράτα προβατάκια να μασουλάνε στο βάθος, ήρθε η στιγμή της αλήθειας. Η μαμά Gillie μας έστειλε να αγοράσουμε μπουτάκι απ’ το Tesco για να ασχοληθεί με την ησυχία της να φτιάξει το μπουκέτο απ’ τα λουλούδια του κήπου που θα κοσμούσε το ντινέ μας και εμείς είπαμε να τιμήσουμε την μέρα της αλήθειας για το ουαλέζικο αρνί προσθέτοντας στο καλάθι δυο υπέροχα Nuits-St-Georges απ’ την Bourgogne, που ο David,
ο πατέρας της Sophie, θα εκτιμούσε σίγουρα. Όσο παίζαμε croquet στο κήπο το δειλινό, η Gillie είχε βάλει μπρος την μαγειρική που συνδύαζε το μπουτάκι του αρνιού με πατάτες μπουλανζέ (Boulanger) και κάποια υπέροχα ντοματάκια στο φούρνο. Ευτυχώς η συνταγή ήταν έτοιμη σχετικά γρήγορα και έτσι γλύτωσα τον απόλυτο εξευτελισμό στο κροκέ, γιατί “έπρεπε να το εγκαταλείψουμε” για να πάμε στη τραπεζαρία…
Η ιδέα της συνταγής του ουαλέζικου αρνιού είναι να ψηθεί εντελώς απλά στο φούρνο με λίγο σκόρδο και δεντρολίβανο και να βγει καλοψημένο απ’ έξω και ροζ από μέσα, κομμένο σε λεπτές φέτες στο τραπέζι (όπως συνήθως τρώμε το roastbeef). Συνοδεύεται δε πάντα από mint sauce (σάλτσα μέντας), που σχεδόν όλοι αγοράζουν έτοιμη, αν και δεν είναι δύσκολο κανείς να την φτιάξει περνώντας στο μπλέντερ μια-δυο φούχτες φύλλα μέντας με λίγο ξύδι. Τώρα, αν οι κομμένες λεπτές φέτες αρνιού με ροζ χρώμα (και λίγο αίμα) σας ξενίζουν είναι γιατί ίσως δεν έχετε δοκιμάσει ουαλέζικο αρνί. Κατ’ αρχάς να πω προκαταβολικά ότι ΝΑΙ, είναι υπέροχο. Ταυτόχρονα όμως, να πω ότι δεν είναι συγκρίσιμο με το ελληνικό… είναι σαν ένα άλλο είδος κρέατος που γευστικά έχει κάποια ελάχιστα κοινά μ’ αυτό που ξέρουμε εμείς ως αρνί αλλά είναι κοντύτερα σε μια υφή μοσχαριού/βοδινού. Θεωρείστε επομένως πως απλώς μιλάμε για το διαφορετικό είδος κρέατος, που η ονομασία ‘αρνί’ είναι μια απλή συνωνυμία λόγω μακρινής συγγένειας. Έτσι, του ταιριάζει πολύ το “άψητο”, η λιτή μαγειρική παρέμβαση και βεβαίως η σάλτσα μέντας. Η μεστότητα της γεύσης του κρέατος μάλιστα, δικαίωσε απόλυτα την επιλογή ενός τόσο εκλεκτού κρασιού, που για ένα γεύμα με ελληνικό αρνάκι θα ήταν απόλυτη υπερβολή.
Οι συγκεκριμένες πατάτες μπουλανζέ που συνοδεύουν το πιάτο, βασισμένες απ’ ότι κατάλαβα σε μια συνταγή του Nigel Slater, ψήνονται με ελάχιστα υλικά κάτω απ’ τη σχάρα του αρνιού, απορροφώντας τους χυμούς και το λίπος που πέφτει και έτσι είναι κι αυτές μινιμαλιστικής λογικής αλλά μαξιμαλιστικού γευστικού αποτελέσματος. Στην ίδια φιλοσοφία και η συνταγή για τα ντοματάκια. Απλά, εύκολα και φινετσάτα.
Η συνέχεια του άρθρου με την συνταγή για μπούτι από ουαλέζικο αρνάκι, πατάτες μπουλανζέ και ντοματάκια με σκόρδο στο φούρνο, στο pandespani
